istanbul

istanbul'dayım evet...şehre uzak adeta izole bir yerdeyim.o yüzden sadece otobüsle gelirken gördüm istanbul'u ,ataşehir'e levent'teki kulelere sanki başka bir dünyadaymışım gibi şaşkınlıkla bakakaldım.benim kitaplarda sevdiğim istanbul bu değil,ben kitaplarımdaki istanbul'u,içinde yaşayanlara tüm cömertliğiyle güzelliklerini sunan ve yaşandıktan sonra bir fahişe gibi kullanılıp kenara atılan,buna rağmen gocunmadan gizemini ve güzelliklerini sunmaya devam eden istanbul'u görmek istiyorum.bunun için daha çok zamana ve beni gezdirecek birine ihtiyacım var.korkuyorum da istanbul'dan.efsunuyla başımı döndürecek ve oracıkta,onun güzellikleri içinde boğazın sularına gömülüp yokolacakmışım hissi uyanıyor her defasında içimde.otel odasından çıkmıyorum pek,çünkü şehir merkezine uzağım.

istanbul'da yaptığım en ilginç şey kitap almak oldu.biliyorum söz vermiştim,ama yalnızlığımı ancak bir kitap dindirebilirdi.bir derken birkaç oldu...sessizlik ne zor.otel odasında bir başımayım.kitap okuyorum.mucizevi mandarin'e dün başlamıştım,bugün bitirdim.bu akşam yeni bir kitaba başlamalı,yoksa nasıl geçer sessiz ve ıssız bir gece.yalnız olmak çok zor olmalı.insan niye başka insanlara muhtaç hisseder ki kendisini.doğduğumuzdan itibaren sosyal varlıklar olarak büyütüldüğümüz için olsa gerek.şimdi oğlumun bazen beni deli eden hiç susmamacasına konuşmasına çok ihtiyacım var.iyi ki doğurmuşum,canım arkadaşım benim.can yoldaşım.ay yüzlü meleğim.seni çok seviyorum ebegümecim.