11 Ocak 2010 Pazartesi

kara bulut

canım sıkkın bugün.aslında cumartesiden beri parçalı bulutluyum.cumartesi günü bıdığın okuluna gittik.öğretmeni ve okul psikoloğu ile görüşmeye.oğluş bugünlerde okulda çok huysuzmuş.huysuz dediğim hırçın falan değil de faaliyetleri yaparken yapamıyorum olmuyor diye ağlıyormuş.evde de genelde aynı şeyi yapıyor.sayıları yazma çalışması yaparken ya da boyama yaparken yapamayınca hemen ağlıyor,kendini yerden yere vuruyor.bir de konuşurken kekelemesi var.yani her zaman değil ama hızlı konuştuğunda düşünceleri kelimelerin önünde gidiyor ve kekeliyor.asla yenilgiyi kabul etmiyor.evde oynadığımız oyunlarda hep o kazanmak zorunda.yoksa kıyametler kopuyor.bir de bana düşman.erkek çocuk anneye düşkün olur derler,ama bizde tam tersi.ama bana niye düşkün olsun ki kural koyan,hayır diyen evde sadece ben varım.babası sık sık seyehatte olduğu ve onunla az vakit geçirdiği için vicdanını rahatlatmak için evde olduğu zamanlarda her istediğini yapıyor,her istediğini alıyor.dede,babaanne desen onları parmağında oynatıyor.çoğu zaman bu konuda eşimle tartışıyoruz.o da beni çok katı olmakla suçluyor.katı olan ben değilim aslında, o çok serbest.çocuğun her dediğini yapmak sevgini göstermenin yolu değildir.çocuk hayatta istediklerini elde etmek için çaba göstermesi gerektiğini ve kendi sınırlarını bilmeli bence.ama eşime sorarsan o daha küçük.5 yaşına geldi.bence artık küçük değil.okul psikoloğumuz ünlü bir psikolog önerdi.isterseniz onunla bir görüşün dedi.çocuk bana düşmen oluyor.herşeyde bana karşı.okul psikoloğu da bir süre siz kural koymayın,yapma,hayır demeyin.size düşmanlığı biraz geçsin dedi.niye böyle ya.sevilen insan olmak için niye yalaka olmak gerekiyor.kendi doğurduğunuz bile "hayır" dediğiniz için sizi değil her zaman "evet" diyen babasını sizden daha çok seviyor.



ama bence asıl eşimin psikolojik desteğe ihtiyacı var.hafta sonu aynı zamanda dikkat eksikliği ve hiperaktivite bozukluğu (dehab) konusuyla ilgili ufak bir konferansta vardı.evet tanımı koydum.oğluş değil ama kocamda "dehab" var.tedavi içinse artık çok geç.bir de sanıyor ki kendisi her zaman haklı,hep en doğruyu o yapıyor.oğluşun yaşadığı problemlerin tek sorumlusu benmişim gibi davranıyor.oysa bence sorun tamamen onun tavırları.sürekli evden uzakta olduğu için vicdanını rahatlatmak için verdiği tavizler.neyse dedim ya çok sıkkınım.öyle ki yazdıkça rahatlamıyorum tam tersi içim daha çok kararıyor.oğlum için endişeliyim.

2 yorum:

  1. bir çocuğu ortak yetiştirmek çok zor bilirim..
    ne kadar uyumlu bir çift olursa olsun, bir çocuğu yetiştirirken çatışmanın çıkmaması neredeyse imkansız..

    YanıtlaSil
  2. Bizim şimdiden çatışmalarımız oluyo, daha bebik 14 aylık :) Bence sınırlar koymakta çok haklısınız, çocuğun her dediğini yapmanın gelecek hayatında mutsuzluğuna neden olacağına eminim çünkü çevresinde olacak insanlar ana-babası gibi her dediğini yapmayacak, her istediğine de sahip olamayacak maalesef.

    YanıtlaSil