Dün akşam incesaz’da André Rieu’nun muhteşem Toronto konserinden bir bölümü izlerken farkettim:
Ben konserdeki tüm sanatçılara hayranlık duyuyorum. Müzisyenlere, buz pateni yapanlara, dansçılara, ses sanatçılarına hepsine hayranlık duyuyorum, ama kimi kıskandım biliyor musun? André Rieu’yu mu, buz pateni yapanları mı, vals yapan güzel kızları ya da gökyüzünde süzülen meleği mi dersin? Hiç birini, ben o konseri organize eden, planlayan, sahnenin kurulumunda çalışan ekibi yöneten kişinin yerinde olmak istedim. Yaşadığım hayatın beni tatmin etmeme sebeplerinden biri de bu, ben organizasyon yapmayı, proje insanı olmayı seviyorum. Hoş neden bilmem uzun zamandır bu tarz şeylerden kaçıyorum. Mükemmel olmaması, başarız olmak, beğenilmemesi, onaylanmamak gibi nedenlerle kendimi bu tarz şeylerden uzak tutuyorum.
1999 yılındaki depremdeki yoğun organizasyon eksikliğini, yardım için gönderilen şeylerin ortalıklara atıldığını gördüğüm haber programlarında aklımdan geçen, ben olsaydım neler yapardım olmuştu.
Bu duyguyu tam olarak kelimelerle ifade etmekte güçlük çekiyorum, ama birşeyi hem çok sevip hem de ondan uzak durmak tam olarak yaptığım. Elimi taşın altına koyma cesaretini yıllardır gösteremedim. Bugün sabah bu konu hakkında düşünürken bir karar aldım. İlk küçük organizasyonumu oğlumun doğumgününde bir ev partisi yaparak gerçekleştirmeye karar verdim. Küçük detaylarla oğlum için güzel bir 6 yaş partisi planlayacağım.
Selam,
YanıtlaSilYeni yıla ''farkında ''olarak girmek ne güzel:) Hızlı bir başlangıç olmuş.
Hadi bakalım,eminim harika bir doğumgünü olacaktır.6 yaş çocuklarında gerçek anlamıyla doğumgünlerinden keyif aldıkları bir yaş oluyor.Ben oğluma ilk doğumgününü geçen sene 6 yaşındayken yapmıştım.Tadı damağındadır bizim oğlanın hâlâ...Başarılar sana:)Sevgiler