dün akşam gelecek haftaki bülent ortaçgil konserine bilet almaya gittiğim için eve 8 gibi gittim.oğlum geciktiğim için bana küsmüş,suratı beş karış "sen nerde kaldın" diye bana bağrındı.neyse ki barışmamız kısa sürdü.biraz öptüm,kokladım,gıdıkladım barıştık.kayınvalim de üstüne gidiyor.çocuk kaç saattir bekliyormuş bilmem ne!öff yaaaa! diye benim de ona bağırasım geldi, ama bağırmadım.
bıdığım "babam ne zaman gelecek?" diye sordu.yarın akşam anneciğim dedim.tam sevinecekken yüzü yine düştü."ama pazartesi günü yine gidecek" dedi.evet anneceğim yine gidecek dedim dışımdan.içimdense evet anneciğim baban da bu akıl ve başında da bu amirler olduğu sürece biz babanı sadece hafta sonları göreceğiz ve sen "hafta sonu babası" yla yetinmeye ben de yalnız başıma bu hayatı sürdürmeye devam edeceğim.
Hayatı sürdürmeye devam etmek yerine daha da iyisi yalnızken neler yapabileceğini öğreniyor insan... Ve bu mutlak bir güven demek... İçinizden geçenleri desenize o zaman karşıdaki yüzün şaakınlığını görmek çok güzel oluyor... Sevgiler...
YanıtlaSil