bugün içi pamukla doldurulmuş örgü bebekler gibi koltuğun kenarına oturup etrafı izleyesim var.
benim vardı böyle bir bebeğim,annem örmüştü,kırmızı şapkalı adı ibiş olan bir örgü bebek.sonra bir gün ortalardan kayboldu.yıllar sonra annem,abim ve ben sohbet ederken abim itiraf etti.ben ibişi çok seviyorum diye kıskanmış ve bebeğimi sobaya atıp yakmış.kızdım mı abime?hayır.hatta beni bir bebekten kıskandı diye mutlu bile olmuştum.
(evet doğru tahmin bursa'da iki gündür yağmur yağıyor ve güneş yine kayıplarda)
benim de vardı öyle bir bebeğim elleri gövdesine bitişik. kırmızı bahçıvan pantolonlu gözleri düğmeden, kaşları incecik kara bir ipten :) yorgan dikerdim kendi ellerimle ona çocuk aklımla üşüyecek sanırdım üstünü örtmezsem geceleri... ne günlerdi bee. şimdiki çocukların herşeyi yapay. bizim oyuncaklarımızın yapılışında bile sevgi vardı el emeği vardı.
YanıtlaSilsanki benim ibişi tarif etmişsin.kırmızı bahçıvan pantalon,eller gövdeye bitişik.benimkinin gözleri düğmeden değildi,annem işlemişti.hey gidi ibiş hey!
YanıtlaSilçocuklukla ilgili herşeyi, her ayrıntıyı, her güzel hatırayı dinlemeyi çok ama çok seviyorum:)
YanıtlaSil