bul beni

bir arkadaşım bugün aşağıdaki e-posta'yı yollamış.kime ait bilmiyorum.tek bildiğim içimi derin bir hüznün kapladığı.

> Ne zaman üniversitelere konuşma yapmaya gittiysem ya da ne zaman benden daha
> genç biri benim ondan daha fazla bir şey bildiğimi sanarak bana sorduysa "bu işin olurunu", dedim ki:
> Üniversiteyi bitirince hemen çalışmaya başlama.

(başladım.hem de mezun olduğum bölümle hiç alakası olmayan sırf artık para kazanayım aileme yük olmayayım diye başladım bu işe.parlak bir bölümden mezun olan,büyük hayalleri olan,ama sıradan ve gelişimime hiç katkısı olmayan bir işim var.maddi olarak da az kazanıyorum.)
> Git, dolaş, ülkeler gez, aç kal, meteliğe kurşun at, ama ne yap et,
> koşturmaya başlamadan önce biraz amaçsız yürü.

(hiç bir zaman böyle biri olamadım,ama içimdeki huzursuzluk hep bu yüzden diye düşünüyorum.)
> Maceraya çık, bedeli ne olursa olsun bunu yap. Çünkü...
> Çünkü hayat, onu erken anladığını sananlardan çok fena alır öcünü.
> Bir şeyi vaktinde yaşamadan geçersen, çok sonra, seni rezil etme pahasına,
> sana yaşatır o eksik bıraktığın bölümü.
> Âşık mı olmadın on altı yaşında? Gelir seni kırk beşinde bulur, en olmaz zamanda.

(aşık oldum mu olmadım bilmiyorum.aslında oldum galiba ama öyle yıkıcı,sarsıcı,yoğun bir duygu hiç yaşamadım)
> Maceraya mı çıkmadın yirminde? Sürükleye sürükleye götürür seni otuz beşinde.

(yirmiyi geç otuzumdayım hayatımı hep ayaklarımı yere sağlam basarak yaşadım.)
> Yırtık kot, yer bezinden hallice bir kazak giyip, nasıl göründüğüne
> aldırmadan geçiremedinse öğrencilik yıllarını mesela, elli yaşında, artık
> kalabalıkların gözleri seni hiç de öyle görmeyi beklemezken, sana giydirir o kot pantolonu.
> Hayatı sakın erkenden yaşama, sonradan çok fena komik eder adamı.
> Serserilik ederek geçirmeli insan serserilik edilecek yaşları.

(herkesin takdir ettiği o olgun gençlerdendim ben :(( )
> Zira atlayıp geçtiğin ne varsa dönüp dolaşıp bulur insanın yakasını.
> Kendini yaşatıncaya kadar yapışıp kalır.

atlayıp geçtiklerim beni ne zaman bulacak?