persona

geçende bir arkadaşın evine gittik.duvarlarında değişik masklar vardı.pek çok insan için ilgi çekici ve dekoratiftir masklar.beni ise korkutur. niye diye soruyorum o günden beri kendime ve düşünüyorum.insan yapısı bir maske seni niye bu kadar ürkütüyor? fikir atölyesi’nde jung’un arketipleriyle ilgili yazıyı okuduktan sonra dink diye kafamda küçük bir ışık yandı bu korkuya ilişkin. kişiliğimizin bilinçli ve bilinçaltı parçalarından bahseder jung. kişiliğimizi bir soğana benzetirsek persona (maske) soğanın kabuğu, ve ego (benlik) onun altında kabuk bilinçli davranışlarımızdır ve alt katmanlara indikçe bilinçaltına geçeriz ilk olarak shadow (gölge) gelir, sonraki katman anima-animus ve son olarak da self yani özümüz.öffsss öze ulaşmak ne zor.
çocukluk dönemini ele alacak olursak, sağlıklı bir bebek çok doğaldır, yapmacıklık taşımaz. diğer kişilerin hislerine aldırış etmeden nasıl istiyorsa öyle kabul eder, istemediğini de reddeder. büyüdükçe, diğer insanların bilincine varır ve bir topluluğa kendini kabul ettirmek için nasıl rol yapacağını öğrenmeye başlar ve maskeleme başlar. Iş yerinde başka bir maske,evde başka,anne babanın yanında başka, arkadaşlarının yanında başka…işte ben bu maskeler konusunda pek başarılı değilim ve hatta maskeler bende yoğun bir huzursuzluk yaratıyor.bazen çok iyi tanıdığımı sandığım bir arkadaşımı ailesinin yanında görüyorum ve tanıyamıyorum.eşim beni bu konuda çok eleştirir mesela, onun ailesine karşı takmam gereken maskemi takmıyorum diye.personam biraz zayıf benim.evde, işte,eskiden okulda,arkadaşlarımın yanında genelde hep aynı ben var.çoğu zaman da yadırganıyorum o yüzden.okul çağlarında annem kızardı, burası ev, okuldaki gibi davranma,şimdi eşim kızıyor herkese aynı davranma çok safsın vs…evet işte ben bu yüzden maskeleri pek sevmiyorum bana en nefret ettiğim deyişi “nabza göre şerbet vermek” i hatırlattığı için. maskeler korkutucudur, çünkü ardında ne gizlendiğini bilemezsin. keyifsizsem o gün, gülen yüz maskemi takınamam. ben birinden hoşlanmadıysam-ki bu çok nadirdir- ona yapay bir sevgi gösteremem.eğer bir durum beni rahatsız ediyorsa bu hemen yüz ifademden belli olur.bu durum çoğu zaman aleyhimedir, ama ben bu konuda değişemem.çünkü o maskelerle ben, ben olamam. bir arkadaşım, eğer birine gerçekten gülümsemek istemiyorsan ve gülümsüyorsan bu gülümsemen diğerlerinden farklı oluyor ve zorlama olduğu çok belli oluyor demişti. o günden beri içten gülümsemediğim her an yüzümde kalın bir maske varmış gibi hissediyorum ve biran once o maskeden kurtulmaya çalışıyorum.dedim ya zaten maskelerden de korkuyorum.