godot'yu beklerken

gözümde bir seyirme, birdenbire gelip alnımın ortasına yerleşen bir başağrısı.bu gidişle yaşlandığımda huysuz,nemrut bir kadın olacağım.oysa ki hayalim pamuk nine olmaktı. hayata karşı bir memnuniyetsizlik,bir isyan var içimde.hiç birşey keyif vermiyor.birazcık keyif almak umuduyla yaptığım lüzumsuz kitap,dergi,kalem,defter alışverişleri bile sıkıntımı geçirmiyor.hatta bir süredir serotonin eksikliği çektiğime ciddi ciddi inanıp antidepresan falan almayı düşünüyorum. hani o meşhur beni zayıf gösterdiğine inandığım siyah pantalonum neredeyse patlayacak,içinde nefes alamıyorum.dün yediklerime dikkat etme kararı almıştım,ama akşam saat 10 gibi karnım acıktı ve kendime kocaman bir sandviç yapıp yedim,üzerine de bir dilim nutellalı ekmek ve bir tabak çekirdekle cila yaptım.yediklerinden keyif aldın mı dersen, hayır.zaten öyle yavaş yavaş keyif almak için yemiyorum.hırslı hırslı, kıtlıktan çıkmış gibi, birşeyden intikam alıyormuş gibi. bu bir kısır döngü, ben niye kendimi sevemiyorum. niye kendimi bu kadar mükemmel görmek istiyorum.aynaya baktığımda gördüğüm hiç bir şey bilmeyen, bir işe yaramayan,cahil,şişko,çirkin bir kadın.bunu bana söyleyen ya da ima eden hiç kimse ve hiç birşey yok.nedir peki içimdeki bu ses. yoğun bir yetersizlik duygusu yaşıyorum. kendinden memnun değilsen hayatta hiç birşey seni mutlu edemez.insanın en büyük düşmanı yine kendisi. kafamın içinde rabarbaların biri sussa diğeri konuşuyor.bu cümleleri belki daha once defalarca kurdum,defalarca onlarla savaşmayı denedim,ama en zor savaş insanın kendine karşı verdiği.ben kendimle neden barışamıyorum tanrım. sanki durup dururken birşey olacak ve tüm hayatım değişecek diye bekliyorum.bir amacım,beni motive eden hiçbir şey yok.günleri bugün de yaşansın bitsin diyerek yaşıyorum.beklediğimin ne olduğunu da bilmiyorum.birşey var beklediğim,,bazen beklemekten sıkılıp öfke nöbetleri geçirdiğim.