oyun

öğle yemeği sonrası biraz yalnız kalmak istedim ve işyerinin yakınındaki parka tek başıma oturmaya gittim.ayarsız klimalar yüzünden donduğum için hem biraz ısınır,hem mis kokulu çiçeklerin altında biraz düşünürüm dedim.

insan ruhunun en doğru, en eksiksiz temsili bir labirenttir. bu labirentin içinde her şey olanaklıdır. ben de kendi içimdeki labirentte her gün yeni şeylerle yüzleşiyorum.karşıma çıkanlar kimi zaman çiçekli ağaçlar, kimi zamansa dikenli teller.

cumartesi günü psikoloğuma yine burnumdan soluyarak gittim.nasıl bir adamdır anlamıyorum.genelde görüşmelerimizin sonunda o gün kapıdan girişte ne modda olduğumu düşündüğünü söylerdi,cumartesi günü ilk lafı bugün biraz kırgınsınız galiba oldu.

evet kırgınım.aynı evin içinde iki yabancı gibi yaşadığımız ve yakınlığı sadece cinsellik olarak algıladığı için, benimle başbaşa hiç vakit geçirmediği, giderek daha yoğun bir işkolik olduğu,sürekli mutsuz,hasta,yorgun olduğu, çevresine yaydığı yoğun negatif enerjide beni de boğduğu için kırgınım eşime, aynı zamanda da öfkeliyim.işte bu yüzden evdeki her hareketinin sinirime dokunması, yerdeki çoraplarını,giyisilerini alıp balkondan fırlatmak için içimde duyduğum yoğun istek işte bu yüzden. oysa ki duygusal olarak mutlu edilen, şefkat gören bir kadın belki de kızmaz kocasının yarattığı dağınıklığa,evdeki yıkıcı varlığına.

bugün parkta oturup bir yandan düşünüp bir yandan da etrafımı izlerken bir adam ilişti gözüme yalpalayarak yürüyen . belli bir noktaya kadar geliyor sonra sanki arkasından birileri onu geri çekiyor gibi yine yalpalayarak geri geri gidiyor.aynı şey aynı noktada üç kez tekrarlandı,adam yılmadı hep ileri gitmeye çalıştı, bir güç onu hep geri çekti.yaklaşınca anladım ki adam sarhoş.peki neydi onu durmadan geri çeken güç?

benim hayatımda böyle işte.hep istiyorum ileri gitmek, ama öyle yoğun bir dram yaşanıyor ki hemen yanı başımda ben ondan kaçmaya çalışsam da içinde buluyorum kendimi.eşim ve annesinin yarattığı hayat dramı bu.hayat hep kötü,acımasız,tüm dünya kötü,herşey onların aleyhine.içinde bulunduğum sahnedeki oyuncular bir dram oynuyorlar, ben de çevremdeki tüm bu olumsuzlukları içselleştirip dramın bir parçası oluyorum. kadınlar başarılı olmamaya özen göstererek intihar ederlermiş.ben de mutlu,enerji dolu olmamaya çalışıyorum.çünkü içinde bulunduğum sahnede bu ayıp,suç.

bu çok zor bir farkındalık,acı verici. ya eşim hayat sahnesindeki oyununu değiştirecek, ya ben bu drama dahil olup mutsuzluğumla yaşamayı sürdüreceğim ya da o sahneyi terkedeceğim.

eşimin de psikoloğumla görüşmesini istiyorum.ikna etmek çok zor.keşke kabul etse de onun ailesinden de uzaklaşıp kendi sahnemizi kurabilsek artık.romantik komediler kurgulamak istiyorum.