çok ağladım

dün gece çok ağladım. uykudan ağlayarak uyanmak, tüm gününün berbat geçmesi için yeterli bir sebep. rüyamda bir aile dostumuz evime geliyor ve babamın öldüğünü söylüyor. içim nasıl acıyor, nasıl bir sızı hissediyorum anlatamam. sabah uyandığımda bu can acıtıcı rüyanın akşam yaşadığım endişeden kaynaklandığını düşünüyordum. dün akşam eşim eve geç geldi, ne gecikeceğini haber verdi ne de telefonlarıma cevap verdi. aklımdan yüzlerce kötü senaryo geçti, açıkçası kendim için değil de oğlumun babasına birşey olacağı için endişelendim. galiba rüyamda da bu sıkıntıyı kendime uyguladım. babam emekli polis benim.çalışırken de hep endişe içinde olurdum. bir kez izmir’de çalıştığı karakol bombalanmıştı. ben üniversitedeyken iki yıl diyarbakır’da çalıştı. o zaman da kulağımız hep haberlerde olurdu. bugün sabah haberleri okuyunca içimdeki sızı daha bir derinleşti, rüyamdaki sızıdan daha beteri geldi yüreğime oturdu. pırıl pırıl parlayan güneş bile kederimi silemez. hükümetin milli yas ilan etmesi gerek.dün 5, bugün 25, yarın kaç kişi? anlamadığım bir savaş bu, evet artık kabul etsin hükümet, bu bir savaş ve savaş zeka gücüyle kazanılır, hayt huytla,asarım keserimle değil. hoş astığınızı da görmedik ya zaten.