kibir

hata yapmamak için çaba harcadıkça daha çok hata yapıyor insan. neye odaklanıyorsan o geliyor başına. kusur ararsan kusur görüyorsun. yaratıcı bile tüm kusurlarıyla yaratılanı kabul edip onaylarken sen kusurlarını görüp yargılıyorsun. en çok da kendi kusurlarını görüyor, kendini yargılıyor insan. niye bu memnuniyetsizlik, niye bu affedememe?

hata yapa yapa öğrenmeyecek mi insan?hata yapmaktan niye bu kadar korkuyorum? ne istediğini bilmeyen insan kendi hayat oyununun başrolü yerine başkalarının oyununda figüran olmaya mahkum. ne istediğimi bilmiyorum?bilmiyorum çünkü istemekten korkuyorum. korkuyorum çünkü istediğim şeyin doğru ya da yanlış olması kaygısını taşıyorum. oysa ki susadıysam susamışımdır. acaba gerçekten susadım mı diye bedenimi sorgulamazken kafamdan geçen bir düşünceyi ya da hissettiğim bir duyguyu doğru mu yanlış mı diye niye bu kadar sorguluyorum. hata yapmamaya çalıştıkça daha çok hata yapıyorum. bataklıktan çıkmaya çalıştıkça çırpınıp daha çok bataklığa batmak gibi.

mevlana'nın bir sözü var:

'Yanlış ve doğru hakkındaki fikirlerimizin ötesinde bir alan var. Sizinle orada buluşacağım. Ruh, çimenlerin arasına uzandığında, dünyanın doğru-yanlış fikirlerinize ihtiyacı olmadığını göreceksiniz.'

tanrı bile bizi yargılamıyor, gelişmemiz ve olgunlaşmamız için hatalarımızdan öğrenme imkanları sunuyorken ben kim oluyorum da kendimi bu kadar yargılıyorum.seni yargılamayan bir tanrıyı kabul edebiliyorsan, sen başkalarını nasıl yargılayabilirsin?ne şişkin bir egom ne iflah olmaz bir kibrim var.

niye bunları düşünüyorum yine,

evlilik sorunları.

bir karar aşamasındayım.korkuyorum, kararsızım.