ütopya

hayatın gerçeklerinden uzaklaşıp kendi yarattığım dünyada melankolikliğin ve kendime acımanın verdiği acıyı daha fazla hissetmek ve kanırtarak yüreğimi kanatmak için gerçek dünyadan soyutluyorum kendimi.

gazete okumuyorum, arkadaş sohbetlerine katılmıyorum, bloguma yazmıyorum, sevdiğim blogları şöyle bir göz ucuyla bakıp geçiyorum, biri bana dokunup idealize ettiğim ütopyama ulaşamadığım için yarattığım cehennemin gerçek olmadığını bana söyleyecek, kendime rol verdiğim dramın aslında sadece bir oyun olduğunu, gerçek olmadığını bana gösterecek diye korkuyorum.

hayatın anlamı, hayattan ne istiyorum, yaşam amacım ne gibi sorular soruyorum kendime. cevabını bilmediğim, bildiğim cevapları beğenmediğim...

ütopyam ya yoksa ya da ona ulaşacak yolu bilmiyorsam ya da daha fenası ona ulaşmayı başaramıyorsam atıyorum kendimi karanlıklara, karanlık bir kör kuyuda yaşıyorum. idealize ettiğim hayatın içinde olmadığım için kendimi durmadan mutsuz ediyorum.

oysa tek gerçek şu an.

şimdi

elimde olanlar

ve

"ben"

tek gerçek benim.

sevmesem de çalıştığım işim.

çok şeyine kızsam da, bazen nefret duysam da aslında sevdiğim eşim.

dünyanın en güzel, akıllı, tatlı çocuğu.

istediğim gibi olmasalarda benim olan ailem.

araştırma sevgim, meraklı yapım.

yemek yemeyi seven bedenim.

ince,hassas,detaycı,beğenmez,kendime karşı kıyasıya eleştirel yanım.

bu benim işte, satsam satamam, almak istesem hiç bir yerden alamam.

bir nokta var sanki hep uzakta, ben adım attıkça benden kaçan.

"mükemmel iyinin düşmanıdır." yazıyor masamda postitde.

mükemmel diye birşey yok. her şey benim ona verdiğim anlam kadar anlamlı.

tanrı ağaçları yaratırken bu yamuk oldu, bu yapraksız oldu, bu faydasız oldu diye yok etmemiş. çünkü hepsi aslında mükemmel.

ah be kızım ne zaman bitecek bu içindeki kavga,ne zaman dinecek bu med cezirler.

herşey tamam, ben tamım. beni de tanrı yarattığına göre ben de mükemmelim.

bu resme bayılıyorum nihan.