bakıyorum, okuyorum, araştırıyorum, o blogtan bir başkasına zıplıyorum ve farkdiyorum ki ne çok şair ruhlu insan, ne çok bilgili şahsiyet var. peki bu insanlar neden benim çevremde yok. niye niye niye...ben niye ve nasıl böyle sığ bir insan oldum. herşeyi bilmek, pek çok şey yapmak istiyorum.ama yıllardır hayatım hep aynı.önceleri okul,ev arasıydı. şimdi iş ev arası.değişen birşey yok. bir de üstüne yaz günü gribim. reglim gecikti.falan filan...sabahtan beri hiç iş yapmadım.bloglarda, gazetelerde,takip ettiğim sitelerde gezinip duruyorum.bu da beğendiğim bir ev.bu ev benim olsun lütfen.evren duy sesimi "bu ev benim".bitti,nokta. bahçesine bir hamak kurayım, basket potası olsun.sonra bir odasında kocamam bir kütüphanesi olsun.ha bir de bu ev deniz kenarında olsun lütfeeeen.oğluşumla bahçesinde top oynayalım.sonra o köpeğimizle oynasın.tabi böyle bir evimiz olunca köpeğimizde olacak.arkada da bahçesi, olsun oraya da sebze ekelim.bak o zaman sabah erkenden kalkarım.şimdiki gibi yataktan sürünerek çıkmam.hayat hep aynı monotonlukta geçip giderker sevgili koci sayesinde hayal kurmayı bile unuttum.ona bu hayali anlatsam hemen alınıp "tabi ben sana bu istediklerini veremiyorum.bir türlü sana yaşadığımız yeri beğendiremedim" der kavga çıkarır. neyini beğeneyim bursa'nın kötü mahallelerinden birinde sıradan bir ev.komşuların hepsi türbanlı,insanlar yollarda dağdan indim şehire şeklinde yürür,bir iki kelam edecek bir komşu bile yok.bina komşları görümce ve kaynana.daha ne olsun yani.zaten onlarla da iki kelam edilmez.şöyle sosyal bir kayınvalideye düşemedim anasını satayım.kayınvalidem ve kayınpederim cahillik ve geri kafalılıkta bir numara.onlarla ne konuşcam.kitap okumazlar,ilgi alanları hobileri yok.ben de ot geldim ot gidicem valla.