hatırlattığın için teşekkür ederim

allah'ım sen çok büyüksün.bizi her yerde her zaman gözlersin,kollar gözetirsin.ara sıra bunu unutsam da bugünlerde hep hatırlatıyorsun.bugün sabah işe metro istasyonunda gelecek treni beklerken yine kafamdaki kırmızı karıncalar iş başındaydı. ben niye böyle şişmanım, saçlarım ne kadar azaldı yakında kel kalacağım.çirkin bir kadınım vb. cümleler kurup duruyordum. kendimi kadın gibi bile hissetmiyorum, o yüzden de kendime güvenim yok diye düşünceler geçiriyordum aklımdan. gözüm gelecek treni beklerken birden merdivenlere kaydı. sargılı bir çocuk eli gördüm önce, sonra pembe bir elbise ve pembe bir şapka. gözlerim hızlıca babasına kaydı sonra. gördüğüm çocuk yüzünü yüreğim kaldırmadı. hayır dedim görmedin sen onu, aklının bir oyunu sana, bir anlık gördüğüm yüzü unutmaya çalıştım. hep öyle yapmazmıyız zaten, canımızı acıtan şeyleri yok saymak değil mi huyumuz. yok saymak ve unutmak. ama bakmalıyım dedim kendime ve babasının elini tutarak hemen yanımda metroyu beklemeye başlayan 7-8 yaşlarındaki kız çocuğunun kimbilir ne zaman tamamen yanmış ve deforme olmuş yüzüne korkmadan baktım. o masum kız çocuğunun saçsız, kirpiksiz, kaşsız yüzünde kendimle yüzleştim. biliyorum allah'ım yine unutacağım bana ve oğluma verdiğin bu sağlıklı beden için şükretmeyi. bugün yine çok karamsar başlamıştım güne, haklısın şükretmeliyim.

çok şükür allah'ım. bana verdiğin herşey için teşekkür ederim.