çok şükür ben geldim blog

geçen hafta çok koşuşturmalı geçti.ne yaptın dersen aslında hiç.gezmeli tozmalı, eve girmemeli, iş çıkışları orda burda vakit geçirmeli bir haftaydı.insan evi özlüyor. tabi ki çok gezince de ev alıp başını gidiyor. otel gibi kullanıyoruz evi, tek farkı bizim kat görevlimiz olmadığı için, herşey darmadağın. misal bugün üzerime giydiğim kıyafet kalan son yazlık giyisim. çünkü hala yazlıkları çıkarmadım. bir de böyle bir ritüel var.yazlıkları çıkar, kışlıkları kaldır.giyilmeyeneleri verilmek üzere ayır. ben, keyfim ve kahyası yedi içti gezdi eğlendi. evde iş yaparken de ben, tepem ve tası olacağız. ne güzel hiç yalnız kalmıyorum. her yıl değişik bedenlerde olduğum ve bir sonraki yılda şu an mevcut bedenimde olmak istemediğim kıyafet meselesi benim evde tam bir kabus. bedenimi sevmeli ve ona iyi davranmalıyım. bu yıl kışlıkların çoğunu vereceğim.çünkü önümüzdeki kış kesinlikle 46-48 beden olmak gibi bir niyetim yok. 6 ayda 10 kilo bile versem kardır. çook işim var,çok. neyse ki dün annem geldi,kurtarıcı melek.tertipli, düzenli, çalışkan kadın. ben niye böyle dağınık ve ev işi sevmez oldum bilmem ki!