2 Nisan 2013 Salı
derdi kendinden büyük
Dün akşam oğlum hem anlattı hem ağladı, iki saat boyunca sohbet ettik. Kendince derdi boyundan büyük, ona hep haksızlık yapılıyor. Onu uyuttuktan sonra ben de ne kadar dolmuşsam oturdum ben de ağladım. Kendimde sevmediğim ne kadar huyum varsa, yani duygusal anlamdaki zayıflıklarımdan söz ediyorum, hepsini onda da görmek beni çok üzdü. Bugün de çok üzgün başladım güne, önce aklımdan hemen bir sürü çözüm ürettim, öğretmeniyle konuşayım dedim, yok o anlamaz en iyisi bir pedagogla görüşeyim dedim, bir sürü şey düşündüm. Sonra böyle öfke ve panik anında ani tepki vermektense bir iki gün üzerinde hiç düşünmeyip bir kenara koyup sonra değerlendirme yöntemini denemeye karar verdim. Keşke çocuklarımıza sadece iyi yönlerimizi aktarabilsek. Sadece kendime değil, oğluma da zarar vermişim. Sabahtan beri kendimi işe verdim düşünmemek için, ama işten de sıkıldım. Üstünü örttüğün sorunları çözmek için uğraşmazsan hep huzursuz olacaksın demişti bir dostum. Onları çözmek için huzursuz olmayı göze almalıyım. İşte o yüzden çok huzursuzum bu günlerde.
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
çok üzüldüm nuran..keşke yakın olsakta ,dertleşseydik. dediğin gibi kendimiz için olmasa da olur ama çocuklarımız için hep en iyisini istiyoruz. ama aynı evlerde yaşıyoruz, genlerimizi aktardık, tabi ki bizim gibiler. bu olayın artı tarafı, yolunda olmayan şeyleri görmen. soluklan şöyle, sonra da çözüm yolları ara diyorum..
YanıtlaSilevde çocuklarımıza sanki dünyanın merkezi oymuş gibi davranıyoruz okulda aynı ilgiyi görmeyince kendini yetersiz hissediyor. evet biraz soluklanmalıyım.
SilBir çocuğum olsa onu nasıl yeşertirdim bilmiyorum. Anne olmak zor. Farkındalıkla taşan anne olmak daha da zor.
YanıtlaSilbiz yeni nesil anneler çocuklarımızla ilgili fazla detaycı düşünüyoruz. bu durum hem onları hem bizi yıpratıyor. keşke sokakta oynama şansı olsaydı da bazı şeyleri kendi kendine öğrenseydi.
SilCanım,
YanıtlaSilBence kendine ve oğluna bu kadar kesin davranma. Bunlar süreç aynı duyguları bende yaşıyorum. Ama belkide benim olmamasını istediğim bir huyu onu güçlü kılacak diyorum. Benimki 11 yaşında ve artık onun kişiliğine saygı duymayı öğrenmeye çalışıyorum. Değiştirmeye çalıştığım tek şey erteleme huyu vermeye çalıştığım ise kendine inanması yani içsel motivasyonu. Çok yol katedttik. Ama iyi bir pedogog insana acayip yarıyor. Ve Çocuklarla ilgili okumak bende çok işe yaramıştı. Yüreğini serin tut ayrıca ergenlik dönemi -ki benim en korktuğum dönem ve bu döneme girdik- çok daha zor olacak. Ufakken herşey daha rahat bence.
ben de sakinleşme döneminde biraz okuyabilirim. beni asıl korkutan ergenlik dönemi zaten. 8 yaşında bu kadar duygusal ve hassas bir çocuk olduğu için ergenlikte ne olacak korkuyorum açıkçası.
Silben de kendime çok benzeyen bir kız çocuğu annesiyim, aşırı duygusal ve hassas bir kızım var.Bir de şu yönden bak bence,artık çocukların birçoğu o kadar duygusuz ve materyalist ki bu onları sevimsiz bile yapıyor bence, en azından bizim çocuklarımız hassas ve duygusal, büyüdüklerinde dünyaya diğer çocuklar gibi bir öküz olarak bakmayacaklar :)
YanıtlaSilmerhaba takibe aldım bana da beklerim keyifli yazılar:)
YanıtlaSilhttp://myworldinthebooks.blogspot.com