dün akşam oğlum yanıma geldi ve minik parmaklarıyla dudaklarımı gülen ifade için yukarı doğru çekti. anne niye bu kadar mutsuzsun dedi. içim paramparça oldu.aklımdaki yüzlerce şeyi söyleyecek değildim ya aklıma ilk iş geldi.işte biraz canım sıkıldı anneciğim dedim. ne dese beğenirsin.
-benim de okulda canım sıkılıyor, ama gitmek zorundayız anne.
artık hayatta sırtım yere gelmez, benim artık dertleşecek bir oğlum var.
sırf onun hatırı için gülümsüyorum ve gerçekten de iyi geliyor.
hem Oscar Wilde'ın dediği gibi "Hepimiz bir bataklıkta yaşıyoruz, ama bazılarımız yıldızlara bakıyor."
ben içinde yaşadığımız bu bataklığa lanet edip tepindikçe daha derinlere batıyorum, birilerinin kafamı yukarı kaldırıp yıldızlara bakmamı hatırlatması gerekiyor. bu kez oğlum yüzümü tuttu ve kendine çevirdi. o benim kuzey yıldızım.
Sevgili Yıldız'ımın yanaklarından benim için öp...O yıldızı doğuran anneninkilerden de...tabi fiziken nasıl yapacaksın bilemem ama...:))
YanıtlaSilOfff ne denir ki. Onlardan alınacak derslerimiz oluyor ve öyle güzel dokunuşlarla veriyorlar ki yanıtı.
YanıtlaSilKeşke hep onlar gibi olsa.
ikinize de massalah. yildiziniz bol olsun..
YanıtlaSil